ფიქრები თავდაცვაზე საოკუპაციო ხაზთან

გამარჯობა, მე ოთარ ოდიაშვილი ვარ, ტყვიავის მაცხოვრებელი, მცირე დროს წაგართმევ და მოგიყვებით იმ რეალობის შესახებ, რომელშიც ოჯახს გვიწევს ცხოვრება. ტყვიავიდან ცხინვალამდე სულ რაღაც 13 კილომეტრია და google-ს თუ დავუჯერებთ ამ მანძილის გავლას ყოველდღიურ რეჟიმში ავტომობილით 26 წუთი სჭირდება, ხოლო საოკუპაციო ხაზამდე მანძილი სხვადასხვა მიმართულებით 3-15 კილომეტრს შორის მერყეობს. საბედნიეროდ თუ სამწუხაროდ ტყვიავში ოკუპაცია საერთოდ, საერთოდ არ იგრძნობა. დაახლოებით ასეთი ტექსტები ტრიალებს:

• ძველი თაობა: "ყოფილიყო როგორც ვიყავით? გადავდიოდით გადმოვდიოდით, ჩვენი არ იყო? მა რა იყო."
• ახალი თაობა: "რაღაც რომ დაიწყოს უნდა დავნებდეთ, ვერც ავიღებთ თან ყველას დაგვხოცავენ, რა აზრი აქვს?"

ზემოთ მოყვანილ კატეგორიას საუბარში ვერ აჯობებ და ვერც აზრს შეაცვლევინებ. საბედნიეროდ ყველა ასე არ ფიქრობს. ისე, რუსეთის გარდა სხვა რომ იყოს ოკუპანტი, აქამდე სახეს გავაძრობდით და სიცოცხლესაც დავთმობდით მაგრამ რაღაცნაირად “გვევასება” რუსეთი გორელებს, კი, დაგვბომბა, ბიჭები დაგვიხოცა, ტერიტორიები წაგვართვა მაგრამ კომბოსტოს და ვაშლის გაყიდვის ნოსტალგია ვერ გადაფარა.

პროფესიით ავტო ელექტრიკოსი ვარ, ხშირად მიწევს საოკუპაციო ხაზზე არსებულ სოფლებში სიარული და მავთულხლართთან ახლოს მისვლა, იქნება ეს დიცი, კარბი, ნიქოზი თუ სხვა სოფლები. ამ სტატიის წერისას აღმოვაჩინე რომ საოკუპაციო ხაზთან ახლოს კი არა, მეტიც, 220 მეტრის სიღრმეში ვყოფილვარ შესული, რამდენჯერაც გინდა, სანამ მამიდა მანდ ცხოვრობდა.

ვისი იმედი უნდა გქონდეს?

„რა თქმა უნდა“ შსს დანაყოფების, პოლიციის რომელიც პატრულირებს სოფლებში, გდდ-ის რომელსაც საგუშაგოები აქვს საოკუპაციო ხაზთან და მინი პოსტები სოფლიდან სოფლამდე, სადაც გვარს გეკითხებიან და თუ გაგიმართლა საბარგულის ახდასაც მოგთხოვენ. აი ამათი იმედი უნდა გქონდეს, მაგრამ აქ მაინც ყველას იმის იმედი აქვს, რომ თუ გაიტაცებენ "ჯარიმაა და ჩვენები ფულს გადაიხდიან" და გამოუშვებენ.

დახედე მოცემულ სურათს და დაფიქრდი, შენ ვისი/რისი იმედი გექნებოდა? მწვანე ზონაში რომ ხილს კრეფ, წითელი რომ საოკუპაციო ხაზია და ყვითელი ჩვენების საგუშაგო, რომელიც 1 500 მეტრით არის შენგან დაშორებული.

ქვემოთ მოცემულ სურათზე ყვითლად მითითებულია საგუშაგოს ძველი ადგილმდებარეობა, რომელიც აგვისტოს ომის შემდეგ გაიხსნა, თუმცა, როდესაც ჩვენმა ხელისუფლებამ 2013-14 წელს აღმოაჩინა რომ მანდ როცა იქნება მავთულხლართი გაივლის, საგუშაგო მოხსნეს და ახალ ლოკაციაზე გადაიტანეს და 10 - 15 ოჯახი ოკუპაციისთვის გაიმეტეს.

ძველ საგუშაგოზე პირველივე დღეს მოსახლეობა გააფრთხილეს: "სულ 8 კაცი ვართ, რაღაც რომ მოხდეს ჩვენ ვერ გავჩერდებით, ჩვენი იმედი არ გქონდეთ, გაიქეცით". მოდელირებული (თუ როგორ განვითარდებოდა მოვლენები ომი რომ დაწყებულიყო) ქრონიკის ეთერში გასვლის შემდგომ იმავე საგუშაგოდან გაქცეული სატვირთო უკან ბრუნდებოდა და ეხლა უკვე ხალხს ამშვიდებდა, რომ ომი არ დაიწყო და რომ რეკონსტრუქცია იყო.

შენ ვისი იმედი გექნებოდა წითელი კვადრატებით შემოხაზული სახლებიდან ერთ-ერთი შენი რომ იყოს?

როგორ ვემზადები თავდაცვისთვის

იმის მიუხედავად რომ ვფლობ იარაღს და ინტენსიურად ვვარჯიშობ, საოკუპაციო ხაზთან თავს ვერ ვიცავ, მთავრობამ თავდაცვის უფლება წამართვა, პისტოლეტს იქ ვერ ვიქონიებ, ტარების უფლება რიგით მოქალაქეებს არ გვაქვს, სანადირო იარაღს რაც შეეხება სანამ ავაწყობ მანამდე მიქელგაბრიელსაც შევხვდები.

გინტურს მხოლოდ იმაში ვამტყუვნებ რომ თან იარაღი არ ჰქონდა და ღორივით არ გააგორა ის რუსი, თუმცა ყველა ასე არ ფიქრობს: “ხო, და გინტურს გადავაყოლებდით ქვეყანას“ “რატო გადავიდა? ხომ იცოდა რომ არ შეიძლება“ “ნაცების პროვოკაციაა“ და ასეთი ტექსტები თქვენც გექნებათ მოსმენილი.

“ირაკლიიიი, თითი გარეეეეთ, ნუ გავიწყდება“ (ვინ ვის ეუბნება ამ ფრაზას) გავიგონე ხმა, გავიხედე და აი რას ვხედავ.

რადგან სხვის იმედზე ვერ ვიქნები ოჯახის თავდაცვას უფრო ვაწვები, ბავშვებიც და მეუღლეც უკვე “იარაღჰოლიკები“ არიან, “გლოკს მცველი რატომ არ აქვს“ და ასეთი კითხვებით უკვე ტვინს ბურღავენ, მეუღლე უკვე რემბოა, ბავშვებმა სროლის გარდა ყველაფერი იციან, მჭიდში ვაზნების ჩალაგება, AR15 დაშლა, ნაწილების დასახელება და ხო, რაციის ხმარებაც, თუმცა აქაც ხელი გვეშლება, იარაღის უაზრო კანონმდებლობის გამო, ჩემი მეუღლე ჩემი იარაღით კანონიერად თავს ვერ იცავს, თუნდაც ჩვენ საძინებელში.